یکی از نیازهای اساسی انسان غذا و خوردن است. پیش از آنکه دانشمندانی همچون مازلو به آن توجه کنند و در ساختار علمی آن را تعریف نمایند در باور دینی این نگاه وجود داشته است. همگان این حدیث را شنیده ایم که «من لا معاش له لامعادله» یعنی کسی که معاش ندارد معاد هم ندارد و این تأکید پیامبر را هم بر آن اضافه کنیم که اگر فقر از یک در وارد شود ایمان از در دیگر بیرون می رود.
علی بن ابیطالب امام عدالت گستر و دلسوز جامعه ی اسلامی در روش زندگی خود عنایت به فقرا و تهیدستان را همواره مد نظر داشت. او بود که شبانه بر در خانه ی نیازمندان مواد خوراکی می برد تا از رنج زندگی آنها بکاهد.
زمانی که ژوزوئه دوکاسترو رئیس سازمان خوار و بار جهانی یا فائو بود در گزارشی به سازمان ملل از ژئوپولتیک گرسنگی سخن گفت و نسبت به پراکندگی هر روزه ی جغرافیای فقر هشدار داد. از آن زمان تلاش های زیادی در جهان صورت گرفت تا فقر نتواند چهره ی کریه خود را به تهیدستان نشان دهد. این تلاش ها موفقیت هایی داشته است اما همچنان فقر و گرسنگی از مهمترین مسایل جهان امروز است.
در اخبار داشتیم که سیستان و بلوچستان به عنوان ناامن ترین استان کشور از نظر غذایی شناخته شده است. واقعیت این است که در کشوری مثل ایران که سرشار از منابع و استعدادهای خدادادی است سخن از فقر و گرسنگی امری عادی نیست. آنچه حلقه ی مفقوده ی تبدیل فقر و گرسنگی به رفاه و توسعه است، برنامه و مدیریت است فقدان برنامه و مدیریت اساسی ترین چالش جامعه ی ایران است. هر چقدر که نهادهای حمایتی همچون کمیته ی امداد در کشور گسترده تر و فراگیرتر شود معنای آن این است که جامعه فقیرتر شده است و تعبیر دیگر آن این است که مدیران ناتوان تر و سازمان ها بی برنامه تر هستند. گویا تا اطلاع ثانوی برای برنامه ی مناسب و مدیریت کارا باید چشم انتظار باشیم و فعلاً بسته های غذایی باید به داد مردم استان برسد.
منبع:روزنامه زاهدان