خداحافظ رفیق

محمدتقی رخشانی| در جریان مبارزات انقلاب نامش را از انقلابیون شنیده بودیم نخستین بار در کنار امام و مهندس بازرگان او را دیدیم و چون حکم نخست وزیری مهندس را خواند، همگان به این نکته ی ظریف پی بردند که جایگاه هاشمی رفسنجانی در نزد امام خمینی جایگاه ویژه ای است. پس از پیروزی انقلاب و در دوره ی ترور او بود که با قامت بر افراشته هر هفته به نماز جمعه می آمد و به همه روحیه می داد، آنچنان بی پروا در منظر و مرآی عمومی ظاهر می شد که خطیب توانای انقلاب شادروان فخرالدین حجازی با عتاب و عصبانیت خطاب به او گفت آقا مگر تو مال خودت هستی که بی پروا در هر کجا حاضر می شوی اگر تو را بزنند چه می شود؟ و او لبخند می زد و ما بیشتر با او آشنا شدیم. جنگ تحمیلی شروع شده بود و طی فرآیندهایی او فرمانده جنگ شد، خطبه های جمعه آرامش بخش دلها بود و آنگاه که لازم بود آستین ها را بالا زد و میدان دار گفتگو و صلح شد. با در گذشت رهبر فقید انقلاب نقش تاریخی خود را در گزینش آیت اله خامنه ای به رهبری جمهوری اسلامی ایفا کرد. در دوران ریاست جمهوری وجوهی دیگر از درایت و تدبیر او نمایان شد و در پایان این دوره با صداقت بر سر سلامت انتخابات ایستاد و سید محمد خاتمی رییس جمهور شد. در این دوره روزنامه زاهدان آغاز به کار کرد و ما با آیت اله هاشمی رفسنجانی دوست شدیم. اگرچه برخی اصلاح طلبان در حق او جفا کردند اما حمایت قاطع اصلاح طلبان از او در مرحله ی دوم انتخابات ریاست جمهوری رایی آبرومندانه برای وی آورد اما نه آنقدر که بر کرسی ریاست جمهوری بنشیند و دکتر محمود احمدی نژاد رییس جمهور شد. در دوره ی اول ریاست جمهوری دکتر احمدی نژاد اصلاح طلبان سیاست سکوت را در پیش گرفتند تا متهم به کارشکنی نشوند؛ در این دوره تنها دو سه نفر بودند که گهگاه سخن می گفتند، آیت اله هاشمی رفسنجانی بیشتر صحبت می کرد و دوستی ما با او عمیق تر شد. در دوره ی دوم ریاست جمهوری دکتر احمدی نژاد محدودیت ها بیشتر شد و دیگر تنها هاشمی رفسنجانی بود که سخن می گفت و گاه در یک هفته سه بار عکس اول روزنامه متعلق به او بود. دیگر دائما همدیگر را می دیدیم و دوستیمان به رفاقت تبدیل شده بود. انتخابات 92 و تحولات پس از آن دیگر ما را هم نشین دائمی او کرده بود حضرت آیت اله اکبر هاشمی رفسنجانی مردی با ابعاد مختلف و برای روزهای سخت و گذر از بحران ها، یک ایرانی شریف، معتدل و مردم دوست بود که جمهوری اسلامی را از جانش بیشتر دوست داشت. ناگهان رفت، اگرچه او با هیچ کس خداحافظی نکرد اما ما با چشم اشکبار می گوییم «خداحافظ رفیق» .