سیاه چادر؛ نماد برجسته قوم بلوچ در شرف نابودی

به گزارش ایرنا شاید این مسکن عشایر بلوچ در گذشته نه چندان دور را فقط در ایام نوروز در ورودی بعضی شهرها بلوچستان می بینیم و هر مسافری را کنجکاو می کند تا لحظه ای درنگ کرده و در سایه گدام دقایقی را به استراحت بپردازد و شاید بدون اینکه از گذشته و تاریخ گدام و گدام نشینان اطلاعاتی کسب کند به راه خویش ادامه دهد.
کریم بخش کردی تمندانی محقق و پژوهشگر بومی با تشریح پیشینه گدام گفت: باید دانست گدام تنها یک سرپناه سنتی و بومی برای ما نبوده، بلکه نمادی از خودکفایی در شرایط سخت زندگی، تلاش، زندگی با صفا و صمیمیت و کسب روزی حلال و پاک بوده است.
گرچه امروز گدام جاذبه ای برای گردشگران و مسافران نوروزی است ولی حکایتهای فراوان از مردمی دارد که سالهای سال در گوشه ایی از کویر با عزت و کرامت و در آرامش و صلح وصفا در سایه ی گدام روزگار سپری می کردند.
کردی تمندانی افزود: در گدام بود که واژه های فراموش شده مانند «حشر، پتر، کاسه و باجی، عهد و کلام، بجار، زحم و کپن، میار و میار جلی و غیره» در یک کلام صداقت و انسانیت معنی پیدا می کرد.
گدام هرگز در بر روی میهمان نمی بست و ساکنانش در حصار و چارچوب دیوار زندانی نبودند.
گدام گر چه به رنگ سیاه بود ولی ساکنانش قلبی به پاکی انسانیت و سپیدی برف داشتند.
در همسایگی گدام گرسنه ایی سر بر بالین نمی گذاشت و غذای ساده ای که در آن پخت می شد سفره ای با سخاوت می گستراند.
و همه گدام نشینان احساس می کردند از یک خانواده اند و در غم و شادی هم شریک بودند در گدام کودکانش شاداب و کم توقع، جوانانش سر حال و قبراق و بیگانه با اعتیاد و اهل کار و تلاش.
مردانش اهل ایمان، مقاوم در برابر مشکلات روزگار، زنان و دخترانش پاک و با نجابت.
و در فصل بهار آنقدر گدام در دشت و دمن بر افراشته می شد که به دشت و صحرا جان و حیات می داد و غلغله ای بر پا می شد از تلاش و کوشش برای بدست آوردن روزی حلال و پاک.
و امروز برای مردمی که از زندگی زندان گونه آپارتمانی خسته و افسرده شده اند، نشستن لحظه ای در گدام به انسان احساس آزادی و رهایی از زندگی بی روح ماشینی می دهد و مسافران نوروزی را با گوشه ایی از فرهنگ ما آشنا می کند تا بدانند این گدام نشینان بودند که در شرایط سخت زندگی اقتصاد مقاومتی که امروز از آن صحبت می کنیم را سالها نه بلکه قرنها پیش در گدام با موفقیت تجربه کرده اند.
اما گرچه زحمت و تلاش عزیزانی که گدام را نماد زندگی گذشته این مردم انتخاب و معرفی می کنند قابل ستایش و تقدیر است ولی آنچه شاید فراموش شده به تصویر کشیدن یک گدام بر اساس آنچه در واقعیت بوده هست، کاش می توانستیم در حین اینکه گدام را برپا می کردیم، زندگی و دکوراسیون گدام را طبیعی و همانطوریکه بوده طراحی می کردیم تا هم مسافران و هم نسل جدید اطلاعات بیشتری از گذشته داشته باشند.
به هر حال شاید با رفتن نوروز گدام هم جمع شود و تنها تصویری از آن در ذهن و خاطر مسافرانی بماند که اندکی در گدام نشستند و یا چند عکس یادگاری گرفتند ولی باید بدانیم که گدام نماد مقاومت در برابر مشکلات زندگی، سخاوت و مهمان نوازی، تعاون و همکاری، انسانیت و محبت، تلاش و کوشش، با هم بودن و همدلی و بسیاری از خوبیهایی است که نسل جدید دارد از آن فاصله می گیرد.
و شاید در آینده ای نه چندان دور دیگر حتی گدامی برای برافراشتن در ورودی شهر نداشته باشیم و فقط به تصاویر و نوشته ها در مورد گدام دل خوش کنیم و یا شاید چنان مسحور زندگی شهری و آپارتمانی شویم که گدام نشینی را نه اینکه مایه فخر و مباهات ندانیم بلکه زندگی در گدام نیاکان مان را مایه خجالت و انکار کنیم.
به گزارش ایرنا همه ساله و در آستانه سال نو و نوروز سیاه چادرهای استقبال و پذیرایی از مهمانان در ورودی شهرها و نقاط روستایی شهرستان خاش با هدف معرفی ظرفیتها و توانمندی های منطقه و نمایش مهمان نوازی و زندگی ساده و بی آلایش قوم بلوچ بر پا و در کنار آن نمایشگاههای عرضه صنایع دستی راه اندازی می شود و با اجرای موسیقی محلی و ورزشهای بومی، رقص بلوچی، فروش داروهای گیاهی و نیز پذیرایی از مهمانان با غذاهای بومی و محلی لحظاتی خوش و دلنشین برای مهمانان به ثبت می رسد.