مجتبی مجمدی راد|پرده اول:سال پیش از مسافرتی کاری از اروپا به تهران برمیگشتم،کنارم در صندلی هواپیما مرد میانسالی اروپایی نشسته بود که بیشتر وقتش را در طول پرواز به رتق و فتق ایمیلهایش در لب تابش گذراند.
نمیدانم چطور شد که در فرصتی سر صحبتمان با هم باز شد، درکمال تعجب متوجه شدم عضو پارلمان کشوری اروپایی است که برای اولین بار در معیت یک هیئت صنعتی و تجاری به ایران می آید.
خیلی چیزها در رفتار این مرد از جمله سادگی و پرکاری نظرم را بخود جلب کرد، لکن بیشتر از هر چیز اینکه چطور یک عضو پارلمان کشوری که جزء ده کشور برتر اقتصاد دنیاست در بخش معمولی و اکونومی هواپیما پرواز میکند ؟آنقدر که کنجکاوی امانم نداد و موضوع را با خنده و جدی از او سوال کردم.
پاسخ او هر چند دیپلماتیک و کوتاه بود لکن به بخش زیادی از کنجکاویهای من پاسخ داد، او با خنده گفت که کشور من آنقدر ثروتمند نیست که نمایندگان پارلمانش اجازه داشته باشند با بیزینس پرواز کنند!!.
جالب اینکه در موقع پیاده شدن در تهران متوجه شدم سفیر آن کشور در پای هواپیما منتظر اوست. بعدا متوجه شدم او سرپرست هیئت و معاون پارلمان آن کشور است. پرده دوم: هفته پیش برای ماموریت کاری از طرف شرکتی که برای آن کار میکنم مجددا عازم اروپا بودم.پروازم ترکیش و مقصد نهائیم یکی از شهرهای اروپایی بود و بروال معمول در بخش اکونومی هواپیما جا داشتم ، در استانبول و در موقع پیاده شدن و تعویض هواپیما با کمال تعجب دیدم که هیئتی حدود 10 نفر از آقایان و خانمهای عضو مجلس شورای اسلامی دارند از بخش بیزینس خارج می شوند، در همان لحظه یاد خاطره پرواز اکونومی آن عضو پارلمان کشور اروپایی که کنارم نشسته بود افتادم و حرفی که در پاسخ به من زده بود.
براستی با توجه به شرایط اقتصادی کشور چه کسی تایید میکند که نمایندگان پارلمان ما با بیزینس کلاس پرواز کنند؟ اگر قانون گزاران ما خود نتوانند جلوی مخارج غیر ضروری خود را بگیرند ،چگونه میتوان توقع داشت که کشور به سرانجامی مطلوب برسد ؟