محمدسعیدی اربابی|طی ۲۴ ساعت گذشته مطالب بسیار زیادی در خصوص سخنان نماینده فعلی ایرانشهر در جلسه تکریم و معارفه استانداران قبلی و فعلی سیستان و بلوچستان با موضوعیت «لزوم مطالعه و اجرای طرح آمایش سرزمین» در فضای مجازی رد و بدل گردید.
شخصا مخالف تقسیم استان بوده و جغرافیای وسیع را عامل توسعه نیافتگی آن نمیدانم بلکه عوامل کثیر دیگری در توسعه نیافتگی و یا شتاب پایین توسعه را میتوان برجسته نمود . بسیاری از مطالب که به سخنان جناب آقای دکتر امینی فرد پرداخته شد از روی خیرخواهی و نقد سازنده بود، اما برخی به دور از شان انسانیت و همراه با افتراء همراه بود.
۱- تعریف دقیق آمایش سرزمین در زیر آمده است؛
*آمایش سرزمین در سیستم حرفه‌ای و دانشگاهی ایران تنها به برنامه ریزی فضایی در مقیاس ملّی و منطقه‌ای اطلاق میشود. در واقع و در سیستم حرفه‌ای جهانی، بخشی از مفهوم کلّی برنامه ریزی شهری و منطقه‌ای به حساب می‌آید. آمایش سرزمین اشاره دارد به روش ها و رویکردهای استفاده شده توسط بخش خصوصی و عمومی به منظور اثر گذاری بر توزیع جمعیت و فعالیت ها در فضاهای با مقیاس های گوناگون.*
از آنجاییکه شخصا در مراسم حضور داشتم از مجموع سخنان جناب آقای دکتر امینی فرد و نه گزینش بخشی از سخنان ایشان، میتوان نتیجه گرفت که منظور ایشان از بیان *آمایش سرزمین* برنامه ریزی فضایی در مقیاس منطقه ای بود نه ملی.
بطور مثال در موضوع طرح ویژه توسعه و عمران سواحل مکران(اگر دوستان آن را با دقت مورد مطالعه قرار دهند) مراد از افزایش جمعیت ،کوچ افراد به منطقه نیست بلکه ایجاد اشتغال پایدار از طریق استقرار صنایع،توسعه گردشگری محلی و تقویت ظرفیتهای تجاری دریا محور منطقه هست که خود منجر به افزایش اشتغال و لزوما افزایش جمعیت خواهد شد. این جمعیت شاغل عمدتا از طریق خود محدوده و یا نواحی تاثیر پذیر استان سیستان و بلوچستان و جنوب کرمان و شرق هرمزگان محقق میشود نه با کوچ هدفمند افراد.
۲-اگر به مطالعه کتاب آمایش سرزمین در برنامه ریزی توسعه خواستگاهها، سیر تکاملی و تجربه ایران با نویسندگی احمد عظیمی بلوریان و یا مقاله درآمدی بر مفهوم آمایش سرزمین و کاربردهای آن در ایران با نویسندگی آقای دکتر حسین خنیفر بپردازیم مفهوم آمایش سرزمین منطقه ای و ملی به خوبی تفکیک شده و توضیحات لازم ارایه شده است.
۳-اهداف توسعه سواحل مکران در پیش نویس تاسیس سازمان توسعه سواحل مکران موضوع ماده ۶۸ قانون احکام دائمی برنامه های توسعه کشور (شخصا مسئولیت تدوین پیش نویس اساسنامه را با جمعی از همکاران دبیرخانه ستاد توسعه سواحل مکران بر عهده دارم) موید این مطلب است که توسعه مدنظر نه تنها باعث نگرانی نیست بلکه با پرداختن به اهداف مدون آن،منجر به همگرایی بیشتر، اشتغال پایدارتر و تقویت مطالعات اجتماعی میگردد.
اهداف توسعه سواحل مکران در پیش نویس اساسنامه تاسیس سازمان؛
۱. حمايت از سرمايه‌گذاري در منطقه و توسعه اقتصاد دريا محور
۲. تمرکز بر مدیریت یکپارچه در منطقه از طریق بسیج منابع و فراهم آوری ملزومات توسعه پایدار ، پرشتاب ، متوازن و رقابت پذیر در عرصه جهانی
۳. توسعه اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و عمرانی منطقه
۴. تلاش برای حداکثر مشارکت گرفتن از جامعه بومی و سهیم نمودن آنان در فرآیند توسعه
۵. کمک به ایجاد زیرساختهای نواحی تاثیر پذیر
۶. تقویت بهره‌مندي جامعه محلي، استفاده از سرمايه‌ها و فرصتهاي بين‌المللي و كاهش عدم تعادل‌هاي مناطق كشور
۷. انجام تمام وظایف و اختیارات دستگاههای اجرائی، نهادها و مؤسسات عمومي به غير از دفاعي، امنيتي، قضائي و امور خارجه در منطقه
۸. اجرای الگوی توسعه گردشگری پایدار با تاکید بر ظرفیتهای محلی
۹. حفاظت محیط زیست ، جلوگیری از تخریب و هدر روی منابع طبیعی ، ارزیابی تاثیرات اجتماعی توسعه و تحقیق و توسعه در خصوص اقتصاد سبز
۴-افرادی که دهه هاست با رنگ و لعاب محرومیت و توسعه نیافتگی منطقه فاصله گرفته و با زندگی در زرق و برق شهرهای غربی میخواهند خود را بنام اپوزسیون حاکمیت ایران و یا مسئولان استان سیستان و بلوچستان جا انداخته و از برخی خلاهای توسعه نیافتگی سوء استفاده نمایند نمیتوانند مدعی نگرانی مردم بلوچستان باشند.یا معنی توسعه پایدار و عوامل آن را نمیدانند و یا نمی فهمند که توسعه پایدار صرفا متکی بر پرداختن به چالش های اجتماعی نیست بلکه بدون پرداختن به نگرانی های اقتصادی،عمرانی و سیاسی همراه با موضوعات اجتماعی نمیتوان مدعی توسعه پایدار بود.بجای حمله به نماینده مردم در مجلس ،اگر توسعه عمرانی و اقتصادی و رفاه را چیز بدی میدانند این مدعیان اپوزسیون خارجی مدتی را در مناطق بلوچستان اعم از ایران،پاکستان و یا افغانستان بگذرانند تا حداقل تجربه و اندوخته خود را از سکونت در غرب به ساکنین منطقه نمایش دهند چنانچه خدمت دیگری از دستشان برنیاید.