محمدتقی رخشانی|شرایط اقتصادی و اجتماعی سیستان برهمگان روشن است. فقر و بیکاری اکنون بارزترین ویژگی این منطقه است. عمده ترین اشتغال مردم سیستان از کشاورزی، دامداری و صیادی تامین می شد که با خشکسالی بیست ساله ی اخیر هر سه دچار مشکل شده و تقریبا از بین رفته است دولت هم هنوز نتوانسته است جایگزین مناسبی برای اشتغال دائمی مردم فراهم کند. طرح لوله کشی برای چهل و شش هزار هکتار به کندی و با اما و اگرهای بسیار پیش می رود. منطقه ی آزاد سیستان در مجلس جا خوش کرده و به نظر می رسد نمایندگان استان از پیشبرد آن ناتوان هستند از وضعیت سرمایه گذاری صنعتی از برهوت شهرک های صنعتی معلوم است. در این میان راهکار موقت تجارت محدود از طریق گذرها می توانست مفری محدود باشد که آن هم اکنون مسدود شده است. رئیس جمهور در سخنرانی خود در جمع مردم سیستان در زابل بر بازگشایی این گذرها تاکید کرد اما اتفاقی نیفتاد و این گذرها همچنان مسدود است. جالب این است که عامل این انسداد فرمانداران یعنی عالی رتبه ترین نمایندگان نظام در منطقه نیستند و گویا افرادی قدرتمند تر در این شهرستان های مرزی هستند که تصمیم می گیرند و عمل می کنند و هر ناظری را وادار می کنند تا بگوید یادش بخیر روزی که فرمانداران نفر اول و فصل الخطاب شهرستان ها بودند. به دعواهای قدرت دراستان و شهرستان ها کاری نداریم اینکه در گذشته استاندار نماینده ی عالی دولت در استان و فرماندار نماینده ی عالی دولت در شهرستان ها بود و همه چیز به آنها ختم می شد کاری نداریم. بحث این است که همه موظف هستند سیاست دولت را در منطقه اجرایی کنند.
اکنون سیاست دولت استفاده ی مردم از گذرهای مرزی است لطفا همه ی مسئولان استان این راه تنفس مردم را باز کنند، وقت تنگ و حال و روز مردم بد است.