صائب تبریزی شاعر پرآوازه ایرانی در یکی از اشعار خود آورده است: «با کمال احتیاج، از خلق استغنا خوش است ... با دهان تشنه مردن بر لب دریا خوش است».
این بیت ناخودآگاه ذهن حاشیه نشینان دریا را به وضعیت تشنه کامی خویش آن هم در همسایگی خلیج فارس متبادر می‌سازد در عین حالی که این بیت عارفانه به هیچ وجه برای ساکنان جنوب خوش نبوده و نیست.
پمپاژ گاز از دل میدان گازی در خلیج فارس و سپس انتقال آن به مجتمع عظیم گازی در عسلویه جهت پالایش و مجددا ارسال آن به دوردست ترین خانه ها در مناطق مرکزی و شمالی ایران، این سوال را در ذهن تداعی می سازد که چرا آب این کرانه خدادادی را تا پس کرانه آن انتقال ندهیم؟!
آغاز عملیات اجرایی طرح انتقال آب از خلیج فارس به جنوب استان فارس با اعتبار ۲ هزار میلیارد تومانی را باید نقطه عطفی در تاریخ توسعه این منطقه دانست. ابعاد کار آنقدر وسیع است که حتی عالی‌ترین سطوح مدیریتی را نیز درگیر خودش کرده است.
ابعاد فنی همچون نحوه انتقال، حجم آب، اعتبارات قابل توجه در بحبوحه کمبود بودجه و در کنار آن دانش روز و از طرفی پیگیری های چندین ساله در این طرح در فرصتی کوتاه قابل بیان نیست و کلمات از بیان آن قاصرند.
طرح انتقال آب از خلیج فارس به شهرستان‌های لامرد و مُهر در جنوب استان فارس، در خود مسئولیت اجتماعی را نیز به تصویر می‌کشد. استفاده از آب شیرین شده دریا بجای برداشت از منابع زیرزمینی، این مفهوم را تبیین می نماید که صنعت کشور امروزه در کنار توسعه ظرفیت‌ها و اشتغال‌زایی، به زیست بوم پیرامون خود نیز توجه دارد. هرچند در کل کشور بخش صنعتی درصد ناچیزی از منابع آبی موجود به نسبت بخش کشاورزی را مصرف می‌کنند اما امروز، آغاز یک انقلاب برای این بخش محسوب شده که در آن تولید به شکل قابل اتکا در عین حال در کنار کمترین آسیب به محیط زیست ادامه یابد.
در شرایطی که تنها سه درصد از آب‌های سطحی و زیرسطحی جهان از نوع شرب است که از این مقدار نیز فقط یک درصد از آن در دسترس مردم قرار گرفته است که این مقدار نیز به صورت یکنواخت در این کره خاکی توزیع نشده است. سرزمین و اقلیم ایران زمین نیز به سبب موقعیت مکانی و قرارگرفتن در منطقه کم آب خاورمیانه، به طور طبیعی با بحران های طبیعی جدی در تامین آب شرب دست و پنجه نرم می‌کند. این در حالی است که بیش از ۴۵ درصد مراکز آب شیرین کن در محدوده جنوب غرب آسیا و حوزه خلیج فارس و دریای عمان و سرخ واقع شده که کشورهای عربی حاشیه این نواحی بیشترین ظرفیت تولید آب شیرین کن را از آن خود کرده‌اند.
تیرماه ۱۴۰۰ سرانجام انتظار چندین ساله برای اجرایی شدن طرح شنیدن صدای پای آب از خلیج همیشه فارس به جنوب استان زرخیز فارس که با پیگیری‌ها و حمایت های همه دلسوزان این مرز و بوم محقق شده به پایان خواهد رسید. پروژه‌ای که همچون بوته‌ای در مسیر از طوفان‌های تحریم سربرآورده تا نشان دهد، اگرچه سنگ اندازی‌ها مقداری از نیروی محرکه موتور توسعه را ایران کاهش داده اما همه این موارد، نتوانسته بر جریان پیشرفت ایران موثر افتد.