پانزده اردیبهشت برای ایران، روزی خاص و عزیز به حساب می آید. هرچند که امروزه، دیگر خیلی از رسوم ایرانی و باستانی به فراموشی سپرده شده و کسی از آن ها خبری ندارد، اما حیف است اگر بدانیم و بشناسیم و دیگران را از این مناسبات زیبا آگاه نکنیم. شاید این گفتن ها و یادآوری ها، سبب ساز احیای دوباره آن ها شد. 15 اردیبهشت، روز جشنی باستانی است که ریشه اش به زمان زرتشت پیامبر باز می گردد، جشن میانه بهار یا جشن باربد که تقریبا به کلی فراموش شده است. روز مهم دیگر، روز شیراز است. شیراز عزیز و زیبا که عطر بهار نارنجش، تشخیص خیال و واقعیت را در ذهن انسان ناممکن می کند و گرمای دل انگیز و رخوت انگیزش توان مقاومت برای خوش نبودن را از انسان می گیرد.

پیاده روهای شیراز را که طی می کنی این روزها زنان و مردانی می بینی که به چیدن یکی دو گل از بهار نارنج بسنده می کنند، بویی می کشند ، مشامی تازه می کنند و به راه خود ادامه می دهند ، شیراز این روزها آغوش را به روی عطر دل انگیز بهار نارنج گشوده و سرشار از شمیم بهاراست.