حلقه های مفقوده نظام مهندسی ساختمان اردبیل

در آستانه انتخابات سرنوشت ساز دوره هفتم نظام مهندسی ساختمان استان اردبیل جای آن دارد که هریک از ما به عنوان صاحبان اصلی و حقیقی این سازمان به جایگاه خانه دوم خود نگاهی نو داشته باشیم. صاحباتی که نه فقط اکنون بلکه تا زمانی که سازمان به حیات خود ادامه می دهد مالکان حقیقی آن هستیم.

اکنون در اعتبار سازمان نظام مهندسی ساختمان اردبیل چنان خدشه ای وارد شده است که به گفته عده ای از بزرگان نظام مهندسی و صاحبان و سرمایه های آن، برخی عضویت در آن را کسر شأن خود می دانند. در لزوم آن نیز البته آنقدر دلیل و برهان وجود دارد که نمی توان عطایش را به لقایش بخشید و بی دردسر به راه خود ادامه داد.

کسانی که عرق جبین و روزگار جوانی را به پای پاگرفتن اساس مهندسی این شهر ریخته اند دلسوزانه برای سروسامان دادنش می جنگند و تلاش می کنند.

هرکس و هر عضو و هر کاندیدی و خلاصه هر مهندسی چه پیر و چه جوان و چه ارشد و چه پایه 3 از یک دیدگاه به نظام مهندسی ساختمان و به عبارتی به خانه دوم اش نگاه می کنند. بسیاری از مردم جایگاه و حقوق خود را نمی دانند، به عنوان مثال وجود دست اندازها و چاله ها در خیابان های شهر اگر منجر به خسارت به شهروندی بشود می تواند شکایت کند و حق و حقوق و خسارت خود را از شهرداری بگیرد، ولی عدم آشنایی مردم با حقوقشان منجر به این اتفاق نمی شود، داستان ما مهندسان در نظام مهندسی ساختمان هم همین داستان است که بسیاری از اعضا حقوق و جایگاه خود را نمی شناسند ولو بزرگان و مدیران و گردانندگان نیز هکذا.

شخصیت و وجهه صنف خود را نمی شناسیم و نمی دانیم، اینگونه است که کوپن می خریم و سهمیه می فروشیم و دلالی می کنیم که واقعا ناخوشایند است. این وضعیت اکنون ماست!

ما مهندسان باید بدانیم حقوق ما چیست و همه از حقوق خود آگاه باشیم.

باید بدانیم حقوق مهندسان نسبت به مدیران چیست؟
حقوق کارکنان نسبت به مدیران چگونه است؟

حقوق متقابل خود را بدانیم و از هم سئوال کنیم و این سئوال و سئوال کردن هاست که منشا زنده شدن و زنده بودن جامعه است.

ما سئوال و سئوال کردن را ارج نمی نهیم، هرکس سئوال کرد نباید برود شورای انتظامی سازمانمان. هرکس حقی را طلبید که بخواهد، تخطعه اش می کنیم، نشد، تنبیه اش می کنیم. این اشتباه صنف ماست. باید هیئت مدیره، باید مدیرانمان سئوال را جواب بدهند. سئوال، سئوال می آورد و جواب این سئوال هاست که جامعه را ارتقاء می دهد.

چیزی که حتی در سازمان های دیگر هم راستای نظام مهندسی از جمله شهرداری و... هم مشهود است. مدیران ما می پسندند مسئولانی که حرف گوش کن اند، می پسندند آنهایی را که واژه زیبای " چشم" و "بله قربان" را بلدند و دوست دارند زیاد بشنوند و این درد صنف ماست. درد مدیریت شهری ماست و نهایتا درد جامعه ماست.

سئوال، پایه آموزش است. متأسفانه مدیران ما آمده اند و جلوی سئوال را گرفته اند و اجازه مطرح شدن به آنرا نمی دهند. من به عنوان مهندسی از جامعه بزرگ 9000 نفری نظام مهندسی ساختمان اردبیل و 3000 نفری شهرداری اردبیل معتقدم باید آموزش را قوی کرد و سئوالات را پاسخ داد. بعضی از مهندسان ما حتی با بسیاری از مباحث مهندسی آشنایی ندارند ولو برخی مدیران ما نیز چنین اند.

ما باید صنفمان را به سمت و سوی جهانی شدن ببریم. ما باید سازمانمان را از روزمرگی و محاق اندیشه های قدیمی و منسوخ بزداییم.

ما باید آزمون پس داده ها را دوباره نیازماییم و ارج نهیم کسانیکه چندین و چند ساعت از وقتشان را برایمان انفاق کرده اند.

ما باید "قانون" این واژه دوست داشتنی و سترگ را ارج نهیم.

ما باید طیفهای مختلف صنفمان را آشتی دهیم، چیزی که در تبلیغات انتخاباتی اخیر کمتر دیده شد.

ما باید آشتی دهیم سازمانمان را با سازمانهای ناظر و یا هم راستا را و این می طلبد انداختن طرحی نو در کالبد جدید فکری و مدیریتی.

می طلبد متخصصانی دلسوز،

می طلبد افرادی که برنامه واقع بینانه دارند را حمایت کنیم و دلمان را بسپاریم به ایشان.

نهایتا:

" ما باید دست در دست هم دهیم به مهر

خانه خود را کنیم آباد"

مرتضی بخشی

کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری

و عضو سازمان نظام مهندسی